Wesołe jest życie staruszka

Dla ludzi o mocnych nerwach, nie chcecie, przestańcie czytać już teraz.Za cholerę nie mogę sobie tego poukładać. Wczoraj oglądałam "Wszystko co kocham" ze sceną umierania babci. Świadomość, że tak będzie za chwilę jest porażająca. Właśnie teraz przydałby się chłopak, żebym mogła się przytulić, wypłakać. Płakać samemu nie bardzo, byłaby to moja osobista porażka. Zresztą własne żaby zjada się samemu. Coś takiego we mnie jest, co się nieustannie trzęsie, wierci, rusza, coś, czego nie potrafię nazwać, zdefiniować, określić. I dopóki nie będę mogła tego nazwać, do póty to będzie mnie męczyć, podgryzać od środka. Nawet czarno-białych zdjęć już nie chcę przeglądać. Uśmiechnięta ona na plaży, Dziadek w slipkach, z długimi nogami, "nogami jak bocian" - długimi, chudymi, pewnie nawet czerwonymi, bo nigdy nie dbał o specjalną ochronę przed słońcem. I niewątpliwie radosny byłby to widok, gdyby nie konfrontacja z rzeczywistością. Ona mnie prosi, żebym się za nią pomodliła. I co mam jej powiedzieć? Że się nie modlę? Jest "dobrze, babciu". Ale modlić się nie da. Dalej. Już dużo czasu minęło, ale nie dam rady. Chyba już nigdy. Mam schizy, do tego stopnia, że jak mam wyprzedzić wlokącego się staruszka, to ogarnia mnie poczucie winy. Że tak, że ja mogę nawet pobiec na ten przystanek, że wyciągam nogi, że daję radę, a on już nie. I nie wyprzedzam. I wlokę się tak jak on i pytam, czy nie pomóc (cholera jasna, jak?), a on, że nie, że żadnej pomocy już nie trzeba, jak się ma taką przyjaciółkę. Macha tą swoją laską, jaka to przyjaciółka. Innym znowu razem babka moknie bez parasola (kto w taką pogodę nie bierze parasola?) i nadstawiam mój i teraz ja moknę i sobie zadaję pytanie, co do jasnej cholery się ze mną dzieje. Boję się. Straszliwie. Przeokropnie i boję się tego, że się boję i tego, co mnie chwyciło ostatnio.Od jakiegoś czasu, dziadek nie śpiewa "wesołe jest życie staruszka, ha ha!", widocznie mu zbrzydło. Przesiąknięte starością pomieszczenie, plamki na ścianie, leżenie, sikanie, jest do dupy. Miały być na koniec trzy pierwsze miejsca z ostatniej listy przebojów Trójki, ale się rozmyśliłam. I daję to: Nie na darmo się ma dziadka warszawiaka.