Kurwica mnie bierze

Krew mnie zalewa, bo przypadkiem trafiłam na recenzję "Małej matury 1947" na Filmwebie. Pani, która podjęła się recenzowania tegoż filmu raz, że nie ma pojęcia jak się ową recenzję pisze, dwa wyciąga wnioski z kosmosu. Wyczuwam silne poglądy lewackie, albo jak kto woli lewicowe i niech mnie skażą za brak tolerancji. Pani nie umie napisać poprawnie nazwy święta narodowego. A to Ludwik bezbłędnie zaliczy klasówkę z niemieckiego, a to zrobi psikusa nauczycielowi, a to wysłucha rozprawki starszego kolegi o konstytucji III maja. Pani Malwino, jaka konstytucja III maja? 3 maja chyba powinno być, ale pani jest przecież najmądrzejsza. Ów kolega, jak wieść szkolna głosi, walczył w Powstaniu Warszawskim, więc Ludwik, nastawiony oczywiście romantycznie i patriotycznie, zaczyna z fascynacją mu się przyglądać. Podobne znaki Historii reżyser rozsiał w całej opowieści, jednak prezentuje je nam jedynie szkicowo. Sygnalizuje niepokojący wątek (jak ten zatwardziałego komunisty, nauczyciela chemii), by zaraz potem go porzucić. Jakby nie chciał wprowadzać zbyt dużo niepokoju do swojego bezpiecznego światka. Mnóstwo jest w tym filmie odniesień do "czerwonych" i do zwolenników ustroju, ale pani chyba nie oglądała filmu zbyt dokładnie. W "Małej maturze" pokazane są dwa obozy wśród nauczycieli, jedni zatwardziale bronią systemu, inni, w tym były AKowiec przekonują uczniów do konieczności sprzeciwienia się władzy. A że główny bohater odczuwa silne związki z historią, patriotyzmem, a nawet (O zgrozo!) z Bogiem to pani się nie mieści w głowie. Jest pani kwintesencją naszych czasów. NO ale wróćmy do pani, pożal się Boże recenzji.

To samo dotyczy sfery obyczajowej "Małej matury 1947". Przykładowo, Ludwik ląduje u pięknej pani mecenasowej (Sonia Bohosiewicz) jako korepetytor niemieckiego. Kobieta zaczyna uwodzić chłopca, ale... reżyser po chwili szykuje się do odwrotu. Oj, żebyśmy tylko nie zobaczyli czegoś nieprzyzwoitego! Żeby broń Boże nie stało się nic więcej poza obnażeniem kawałka kolanka! Albo słowo na "ch": pada w filmie nawet dwukrotnie, ale zostaje zaklejone głupawym chichotem, upupione. Tako i my jesteśmy upupiani tą wycieczką do Krakowa A.D. 1947. Tu pani Malwina przyznaje się, czego oczekuje po produkcji o zgoła innym przeznaczeniu. Film powinien według pani Malwiny pokazywać gołe dupy. Są inne filmy, gdzie nie brak nagości, wulgaryzmów, i w ogóle wszelkich innych wyrazistości - w słowie, obrazie i artystycznym zamyśle. Jednak absolutnie się nie zgadzam z panią Malwiną, która uważa, że wartościowy artystycznie film nie może być "grzeczny", wyciszony, etc. Dla mnie o wiele ważniejszym wyznacznikiem klasy filmu i rangi artystycznej jest jego wieloznaczność, możliwość różnych interpretacji. Tutaj tak właśnie jest. Np. wspomniana przez panią Malwinę scena u pięknej mecenasowej, kiedy to "kobieta zaczyna uwodzić chłopca, ale... reżyser po chwili szykuje się do odwrotu. Oj, żebyśmy tylko nie zobaczyli czegoś nieprzyzwoitego!". To tylko jedna z możliwych interpretacji, w dodatku bardzo powierzchowna. Dodając scenę wycofania się przez Ludwika w ostatniej chwili spod burdelu i jego fascynację starszym kolegą, można wyciągać różne wnioski. Nie wiem czy akurat idę dobrym tropem, ale na pewno film nie jest upłycony, co mu zarzuca ałtoreczka recenzji. Panią Malwinę jak widać satysfakcjonowałby goły tyłek Soni Bohosiewicz, a nie rzetelny film, z całą pewnością mogę rzecz HISTORYCZNY. Pokazuje co ma pokazywać, nie jest płytki. Większość jednak współczesnych ludzi nie ma zamiaru oglądać tego typu filmów, bo historia ich najzwyczajniej w świecie nie interesuje. Pani Malwino, proszę poszukać odpowiedniego dla pani filmu na półce z polskimi komediami romantycznymi z ostatnich lat, tam na pewno nie zabraknie scen panią interesujących. I takie filmy proszę recenzować.