Dajcie mi łopatę, bo nie mam się czym dobić

Odkąd zorientowałam się, że ten blog ma charakter terapeutyczny piszę coraz częściej, a z racji tego, że jestem niepoprawną pesymistką, posty są coraz bardziej pesymistyczne. Słuchanie piosenek na dobicie zna każdy, aczkolwiek do mnie teksty nastoletnich masochistek nie trafiają zbytnio, ani grafomania narodowa radia zet i rmf, tak samo smędziarstwo bez jakiegokolwiek sensu, toteż zatem dlatego… Jeżozwierz na mej głowie zjeżył się jeszcze bardziej, za oknem co prawda nie minus 5 tylko deszcz, ale nie kocham cię już, trafiony zatopiony i mru mru. Łopatologiczny temat iście freudowskie rozważania, kill them all mruczę pod nosem, bo mi się przypomniało. Dotąd doszliśmy, jest mi tak jakby już było za późno, ale to tylko strach rozegrany przez nas umiejętnie. No ale nieodłączną częścią życia strach i ból, więc chcę to podkreślić waląc głową w stół. Potem będę miała siniaka, ale frajer zawsze jest winien sobie sam. I nie myślcie, że komuś kiedyś powiem I will die for you, no way.