Człowiek to chore zwierzę, nie wiedzące, co ze sobą zrobić

Zapisałam to na marginesie zeszytu z j.polskiego, przy lekcji o labiryncie. Przez przypadek na to natrafiłam. Bardzo sugestywne. Podobno, jeśli nie nazwiemy problemu, to będzie męczył jeszcze bardziej. Ja swój zdefiniowałam już dawno, przeanalizowałam i zbadałam, wsadziłam do słoiczka z odpowiednią nalepką. W słoiczku rozpoczęły się reakcje chemiczne, dziwne przemiany, powstawały defekty i deformacje, nowe żyjątka zostały powołane do życia, małe kosmate stworki, które gdyby je wsadzić pod mikroskop zmieniłyby się z galaretki w kształciki otoczone włoskami. A teraz wyobrazcie sobie, że taki słoiczek ktoś otwiera. Tak się stało w moim przypadku. Albo inaczej: der Naturdarm. Naturalne jelito, w które ktoś wpycha i wpycha. Przychodzą nowe osoby i dopychają coraz więcej, aż wreszcie jelito pęka i wszystko, co kiedykolwiek ktoś do niego wrzucił rozpryskuje się w promieniu kilometra. Walczę o siebie. Czuję, jak się zmieniam. Nie tylko zewnętrznie. Rozmyły się moje rysy twarzy, wypłukały. I tak samo stało się z charakterem. Jest mi zdecydowanie lepiej ze sobą, ale nie mogę powiedzieć, że jest mi ze sobą dobrze. Każdym milimetrem ciała odrzucam siebie, ale mam nadzieję, że to też ewoluuje i kiedyś stwierdzę, że już całkowicie wypłukałam się z tego, co mnie męczy. Człowiek to chore zwierzę, nie wiedzące, co ze sobą zrobić. To wszystko tłumaczy: wojny, okrucieństwo, anoreksję, bulimię, próby samobójcze i wszelkie inne formy autodestrukcji. Największym problemem współczesnej medycyny naszej duszy jest to, iż sami musimy znalezć antidotum.