Jak w komedii

Mańka jest postacią śmieszną, po dzisiejszym dniu można by rzec groteskową. Lub komediową jak kto woli. Chcecie dowodu? Macie dowód.

Mańka wraz z przyjaciółkami wybrała się na Halę Widowiskowo-Sportową (jak to dumnie brzmi!) w swoim mieście, aby pojeździć na łyżwach. Wszystko świetnie, dopóki nie trzeba było stamtąd wrócić. Zostałyśmy same z Hieną, zdane na łaskę i niełaskę losu, pośrodku pustkowia (z przodu las, z tyłu pole, a gdzieś obok stok narciarski)z koniecznością znalezienia przystanku autobusowego. Idziemy, idziemy i...idziemy. Żadnych zwrotów akcji, jedynym urozmaiceniem przystojni snowboardziści (mało pocieszające z tak daleka). W końcu na horyzoncie rysuje się coś w rodzaju przystanku, a co jest słupkiem z rozkładem jazdy. Czekamy, czekamy. I czekamy. I w końcu nadjeżdża upragniony pojazd mechaniczny i co on robi? On nas omija.

Wyglądamy mniej więcej tak:

Decydujemy nie czekać, aby nie zamienić się w sopel lodu. A potem maszerujemy przed siebie, nie powiem, że w stronę słońca, jak zawsze mówię, bo słońca nie ma. Jest za to zimno.

Pytam, czy Hiena chce banana. Reakcja mniej więcej taka:

I gdy już docieramy do następnego przystanku rodzi się pytanie, po której stronie stanąć, żeby było dobrze i dzięki rozkminom Hieny, która zna się na ruchu drogowym, liniach ciągłych itp. ustaliłyśmy, gdzie mamy czekać, po czym siadłyśmy dokładnie po stronie przeciwnej, albowiem nie uśmiechało nam się stać. I znowu jak w jakiejś kiepskiej amerykańskiej komedii siedzimy sobie na tej ławeczce wśród pustkowia i przejeżdża na rowerze powoli typowy menel w czapce i kurtce.Przejeżdża z zawrotną prędkością (1 cm na h?)

A potem czatujemy na ten cholerny autobus i wreszcie witamy go jako wybawcę i bóstwo, padamy na kolana itd. I wsiadamy do niego, zdrętwiałe z mrozu. Koniec.