Przyszłość to taka czarna świnia

Miśka: Czasami obejmuję barierkę balkonu i patrzę prosto w przyszłość, która nie rysuje się przerażająco na oceanie życia. Uwalniam się od myśli o podatkach, zarobkach, zwolnieniach, bezrobociu, akcyzie, lokatach, pożyczkach, etatach, oszczędnościach, chińskich zupkach i wyborze między paprykarzem szczecińskim za 1,60 a gulaszem wrocławskim za 2,30. Widzę wodę o niebieskości w odcieniu karaibskim i wreszcie wierzę, że na prawdę jestem w stanie spełniać swoje marzenia, łączyć je z pracą, a nie tylko raz na trzy lata oderwać się od wszystkiego i wyjechać na krótki urlop.

Karol: Potem wraca panika. Przerażające, obezwładniające uczucie, które każe mi obliczać oprocentowania i koszty wszystkiego, kalkulować najprostsze wybory, ważyć każdy grosz. Jestem w panice, ogarnia mnie. Nie widzę nic poza nominałami. Nic poza rachunkami za wodę i prąd. Nic poza terminami wywozów śmieci.

Tomek: Buczy kaloryfer: puk-grosz, puk-grosz, puk-gorsz.

Ewa: W nocy nie śpię, bo zastanawiam się jak wybory, które podjęłam wczoraj wpłyną na moje życie za dziesięć lat. Oczyma wyobraźni obserwuję zabiedzoną czterdziestolatkę z przetłuszczonymi włosami, machającą mopem. To ja. Nie widzę wyjścia z tej ze wszech miar oślizłej sytuacji. Muszę czekać.

O rozpaczy wszelkich humanistów! O lęku przed byciem niepotrzebnym i niechcianym, wyrzuconym poza nawias, zapomnianym! Tkwicie w otłuszczonej budce z frytkami i budce portiera. Żebrzecie na rogu ulicy, pod kościołem, ustawiacie się w kolejce po mleko, mąkę i makaron. A potem kasuję bilet w autobusie i moje oczy napełniają się łzami, bo w kwocie nadrukowanej na papierku tkwicie wy.

Jupi jej, przetłumaczyłam po raz pierwszy angielską piosenkę i internety tłumaczenie zaakceptowały! Nie jestem taka beznadziejna, jak twierdzi babka z anglika. A to utwór, który od dawna mam na mp4, a teraz pojawił się teledysk na yt, w trochę innej aranżacji. Mimo wszystko wolę w słuchawkach - jest odlot.