Dorosłość jak początek umierania

Mam cichą nadzieję zbudzić się z ułudnych snów,

Myśleć na nowo i cieszyć się znów.

Lecz dopóki przeznaczą nam los jednaki,

Tak dalej nie strącimy z karku kulbaki.

Dokąd oni po cichu tkają nasz los,

Dotąd płonąć będzie naszego gniewu stos.

Nie myślmy o nich, oni już skończeni.

Myślmy o sobie, którześmy batożeni.

Bądźmy świeżością, prawdą i rozumem

W tym kraju słabym okrytym kostiumem

Nieprawdy i fałszu, lichym i ubogim

Bądźmy mu świecą i duchem mnogim.

My budujemy naszą wspólną przyszłość,

Chcemy dać nową, lepszą rzeczywistość.

Nie ma utartych ścieżek i planów i dróg,

Nie pomyśli za nas żaden wymyślony Bóg.

Mamy sami wiedzieć, jak poskładać życie

Nie tak jak każą, jak myślimy skrycie.

***

Z efektu nie jestem stuprocentowo zadowolona, ale jest nieźle. Wiersz jest stylizowany na stary język, więc proszę się nie czepiać, że błędny stylistycznie. Jeśli mielibyście propozycje dotyczące tytułu to bardzo proszę się dzielić, z tytułami mam zawsze wielki problem.

Czy mogę już uchodzić za autorkę alternatywną?

popiersie Belli Bartoka

Bella Bartok był węgierskim kompozytorem

jego surowe gipsowe spojrzenie

mogę sobie wyobrażać

stłukłam dawno wszelkie oblicza

nie zajrzę do encyklopedii

.

jest to coś w stylu

dojrzałej i świadomej ignorancji

EDIT: Dziś umarł niezwykły człowiek, bard Solidarności, kompan Jacka Kaczmarskiego, Przemysław Gintrowski. Wstawiam moją ulubioną piosenkę z tekstem Herberta w wykonaniu 1. Jego 2.Jego córeczki(jak jeszcze była mała ;). I jest mi bardzo, bardzo smutno.