Wszystkie prosiaczki świata, czyli wolałabym być Tygryskiem, ale bliżej mi do Kłapouchego.

Opinia osoby, którą cenię: Na podstawie (uwaga!) grudnia 2011 i nowszych wpisów mogłabym napisać, że Autor: -nie lubi siebie samego, -nie cierpi innych, -doszukuje się możliwie jak największej liczby wad ludzi (np. biorąc pod uwagę komentarze dotyczących rodzaju ludzkiego w ogóle, notka na temat stereotypów jest po prostu kolejnym gwoździem do trumny. Piszący coś takiego ma zazwyczaj na myśli : ludzie są dobrzy, dajmy im szansę! Natomiast tutaj Autor ma zupełnie inną wizję. Coś w stylu ,,nie lubię rasistów i czarnuchów"), -napisał, że boi się zmian ALE w moim odczuciu nie ma rzeczy, której pragnąłby bardziej niż zmiany. Jeśli Autor zdaje sobie sprawę ze swojego położenia* i ocenia świat w tak negatywny sposób, automatycznie powinien pragnąć JAKIEJŚ (nie chodzi mi tu tylko o ludzi ale o np. wygląd [to nawet wiem, że bardzo chciałby zmienić], pozycja, czy chociażby odgrodzenie się od świata) zmiany. Jeśli osoba ta nadal wychodzi z domu, czyta książki, robi zgryźliwe komentarze i trzeźwo ocenia świat dookoła świadczy to o: inteligencji, spostrzegawczości, chęci wpływania na postać świata. Można by się pokusić o podejrzewanie jakiejś depresji, jednak smutek Autora nie jest czystko emocjonalny, a to różnica! Poza tym smutek nie-intelektualny objawia się otępieniem, a jakoś tego nie widać. Mój wniosek jest taki: Autor jest przybity, spostrzegawczy, ciekawie pisze, lekko zagubiony, pragnie się wyrwać. Jest po prostu Prosiaczkiem. Rada jaką mogłabym autorowi udzielić to to żeby nie wierzył, że jest walnięty, więcej wiary w siebie i (najważniejsze!) nie poddawał się znudzeniu. W tekście czuję iskierkę nadziei* na coś lepszego i błagałbym autora na kolanach, żeby jej nie tracił i nie stawał się Kłapouchym!