Tak, tak, ten w lustrze to niestety ja. Ten sam...

Patrzę w lustro i nie mogę uwierzyć. To ja ten obcy człowiek? Oglądam swoje ręce, poruszane przeze mnie, sterowane moją siłą. Nie są moje. Ta obca twarz... Dlaczego co innego widzę, a co innego czuję? Jakiś kosmita zajął moje miejsce, czuję się jak żywcem wyjęta z teledysku SOKO. I co jest prawdziwe, to co czuję, czy to co widzę? Chyba jednak to, co widzę, moja zewnętrzna powłoka wystawiona jest pod ocenę publiki. Nie liczy się moje wnętrze, dla ludzi to jak wyglądasz oznacza ciebie, mówi kim jesteś. To nie prawda, że najważniejsze jest wnętrze. Dotykam moich-niemoich włosów moimi-niemoimi rękami, mrugam moimi-niemoimi oczyma, a po moim-niemoim policzku spływa niechciana łza. Poczekiwanie do późna, do wieczora, żeby wybadać palcami linię policzków. Przebieram się skrycie, chowam przed samą sobą, nie chcę widzieć mojego-niemojego brzucha, nosa. Już dawno porozbijałaś wszystkie lustra, widzisz siebie w wystawie sklepowej, na parkingu, miga ci gdzieś w tle twoja twarz. Twoja? Po rozkosznym czasie dzieciństwa, spędzonym w błogiej akceptacji, nadchodzi czas, kiedy nie chcesz, po prostu nie możesz spojrzeć w lustro bez chwili słabości, momentu obrzydzenia. Wewnętrznie nie czujesz się brzydka. Myślisz, że powłoka wcale do ciebie nie pasuje, ty jesteś przecież inna. Ludzie z łatwością pozbawiają cię złudzeń. Potem siedzisz na kanapie, w bólu (ale już bez jakiejkolwiek nadziei) w obcych oczach zachodzi mnóstwo reakcji chemicznych, których nazw nie znasz, bo masz chemię i inne przedmioty głęboko gdzieś, ale masz za to świadomość, że twoje duchowe, wyimaginowane ja tak naprawdę jest fikcją. Za wszystko odpowiada chemia, fizyka, biologia. miłość to tylko fenyloetyloamina endorfiny, podobny efekt masz po prochach. Dlatego będziesz tak siedzieć pogrążona w inercji, niezdolna do niczego, rozpływająca się (prawie już cię nie ma?)bo tak orzekli inni ludzie, dla nich powoli znikasz. Czy to jest prawda?